Faas is onze oudste zoon, geboren op 27 december 2014. Ik was in verwachting van ons eerste kindje en het was bijna zover dat hij zou komen. Dat het een jongen was, wist ik toen nog niet. Wel keek ik er enorm naar uit en moest ik twee keer slikken toen het anders liep dan ik had gehoopt. Ik wil jullie vertellen over mijn eerste bevalling, over de geboorte van Faas…
Lieve Faas!
Speciaal voor jou schrijf ik dit verhaal. Natuurlijk omdat het over jou gaat. Over één van de meest bijzondere momenten in jouw leven. Het gaat over jouw geboorte. Een verhaal wat je nooit mag vergeten en wat ik nooit zal vergeten!
Het was een dag voor kerst. Je zat nog heerlijk in mama’s buik, al bijna 41 weken lang. Je vond het nog lang geen tijd om te komen. Ik vond het ook nog prima, je zou komen als het juiste moment daar was. De verloskundige hield in de gaten hoe het ging en er stond een, mogelijk laatste, controle gepland bij haar. Papa ging dit keer niet mee, normaal was hij er altijd bij maar nu lukte dit echt niet. En ik vond het niet erg, we hadden alles al besproken wat we wilden. Dit was gewoon weer even een controle. Helaas was deze controle anders dan gehoopt. Ik bleek een hoge bloeddruk te hebben, geen goed teken, mama’s lichaam was hard aan het werk. Ik wist dat dit het begin kon zijn van ernstige complicaties en dat meer controles nodig waren om het een en ander uit te sluiten.
Helaas was deze controle anders dan gehoopt.
Een uur later was ik met papa in het ziekenhuis. Ze controleerden mijn urine en bloed. Gelukkig waren alle uitslagen goed en bleef het, voorlopig, bij een hoge bloeddruk. Ik voelde me ook goed en had nog geen gevoel dat de bevalling snel zou gaan beginnen. We hadden geen haast, jij en ik. Ik wilde wachten tot 42 weken zolang het in mijn buik goed voelde. Zolang ik jou nog goed voelde bewegen en wist dat het veilig was voor jou. Nog belangrijker vond ik dat jij samen met mijn lichaam het startsignaal zou geven voor de bevalling. Niks inleiden met synthetische oxytocine, we wilden de natuurlijk oxytocine zijn werk laten doen. We hadden dit beschreven in ons geboorteplan en de gynaecoloog kwam dit bespreken met ons. Gelukkig stond ze open voor onze wensen en bekeek ze de mogelijkheden. Hoe lang konden we wachten en welke stappen binnen de gangbare protocollen konden worden aangepast.
We hadden geen haast, jij en ik. Ik wilde wachten tot 42 weken zolang het in mijn buik goed voelde.
Met haar spraken we af dat ik de komende 2 dagen zou terugkomen voor controle. We wilden jouw geboorte tot na de kerst uitstellen, tenzij je natuurlijk besloot zelf al te komen. Derde kerstdag was een mooie dag, mijn oma (jouw overgroot oma) was ook altijd op die dag jarig. Vandaar ook dat wij in de familie dit als 3e kerstdag kennen. De dagen erna hield jij je nog rustig en heb ik de nodige controles gehad in het ziekenhuis. Alles bleef goed, alleen de bloeddruk bleef hoog. Dit betekende dat er nog veel mogelijk was en er geen haast was. Inmiddels was ik al een keer gestript. Een beetje ontsluiting had ik al en het strippen kon misschien net dat extra zetje geven. Ik vond dat oké en vertelde aan jou dat het een mooi moment zou zijn om te gaan komen. Op tweede kerstdag werd ik nogmaals gestript en dit keer met effect. Al direct voelde ik dat er wat gebeurde in mijn lichaam. We gingen die middag naar huis met de afspraak dat we sowieso de ochtend erna terug zouden komen. Als er dan niks gaande was, dan zouden we toch gaan inleiden. Maar dan niet helemaal volgens het standaard protocol, gelukkig!
Die avond ging het sneeuwen. Want één ding hebben we je vaak verteld: tijdens jouw geboorte was alles wit.
Dit was de laatste kerst van papa en mama samen. De laatste kerst met jou in mijn buik en nog niet in mijn armen. Die kerst hebben we nog heerlijk samen gegeten, papa had uitgebreid gekookt. Die avond ging het sneeuwen. Want één ding hebben we je vaak verteld: tijdens jouw geboorte was alles wit. Toen ik die avond in bed lag, voelde ik gerommel in mijn buik. Of dit dan weeën waren? Ik hoopte het wel. Misschien wist ik het diep van binnen al zeker. Ik liet papa maar lekker slapen want ik kon het nu nog wel alleen aan. Ik had zijn steun later nog hard genoeg nodig. Rond 5u die nacht maakte ik hem toch wakker want het was nu toch echt goed begonnen. Wat was ik blij dat we dit samen mochten gaan doen. Het was nog donker toen we in de auto stapten om heel langzaam over de besneeuwde wegen te rijden. De rit naar het ziekenhuis duurde ineens heel lang. Alleen dat was al een bijzonder moment.
De voor ons bekende gynaecoloog was er nog eventjes na haar nachtdienst. Ze was net zo blij voor ons dat de bevalling al begonnen was. Om zeker te weten dat goed op gang was, werd mijn ontsluiting gemeten: 4cm! Het inleiden was van tafel, we hadden samen gezorgd voor de start van jouw geboorte. Ik had zo graag thuis willen bevallen van jou dat de hele omschakeling best pittig was voor mij. Ik wilde ook het liefst in bad bevallen. Dat was niet meer mogelijk, maar ik mocht nog wel een tijdje de weeën opvangen in een normaal bad. Zo konden we samen nog lekker een momentje ontspannen in het warme water. De weeën namen al snel in kracht toe en ik kon in dit bad niet meer de juiste houding aannemen. Terug in de kamer voelde het goed op de geboortebal en met de steun van papa ving ik de weeën op. Ik voelde goed wat mijn lichaam nodig had en mijn ademhaling hield ons energiek.
Ze wilden jou in de gaten houden en daarom moest ik op bed liggen om jouw activiteit met CTG banden in de gaten te houden. Helaas werd ik overvallen door een wee waardoor ik heel erg moest spugen. Tot die tijd had ik dit kunnen voorkomen door een andere houding aan te nemen. Gelukkig ging alles met jou gewoon goed en kon ik in bed weer tot rust komen. Papa zorgde ervoor dat we zoveel mogelijk met rust werden gelaten om het met elkaar te doen. En ook mijn moeder, jouw oma, was gekomen omdat ik graag wilde dat zij er bij zou zijn. Langzaam nam de intensiteit van de golvingen toe en met mijn ademhaling surfte ik er doorheen. Dat is waar papa mij steeds aan herinnerde: denk tijdens elke wee aan ons kindje wat aan het surfen is op de golven. Ik zag het zo vaak voor me, het hielp enorm. Tussen de weeën door zakte ik heerlijk weg in een diepe ontspanning. Het voelde alsof ik sliep. De oxytocine en endorfine deden hun werk. Ik zat in een heerlijke bubbel!
In een helder moment wilde ik je ineens zien en ik vroeg om een spiegel. Zo heb ik kunnen meekijken hoe jij geboren werd.
Het was nog maar een paar uur later en het zou niet lang meer duren voordat jij geboren werd. De verloskundige vertelde mij dat ik volledige ontsluiting had. Ik voelde nog geen aandrang om te moeten persen, of mee te duwen op mijn ademhaling zoals ik het wilde doen. We namen de tijd om het op mijn ademhaling te doen en het voor jou rustig te laten verlopen. Ik voelde me sterk en energiek. Ik had veel aan de steun van je papa en oma. Wel lag ik nog steeds in bed op mijn rug ivm de controles die ze wilde doen voor jou. Dat was iets wat ik eigenlijk helemaal niet wilde, maar ik was zo in mijn bubbel dat het op dat moment goed was. Jouw hoofdje werd zichtbaar en ik voelde de druk toenemen. In een helder moment wilde ik je ineens zien en ik vroeg om een spiegel. Zo heb ik kunnen meekijken hoe jij geboren werd. Toch vond de verloskundige het te lang duren voor jou voordat je uiteindelijk geboren werd. Ze wilde dat ik meer ging persen en dat probeerde ik zoveel mogelijk te combineren met goed door ademen. Ik wilde zorgen dat jij je nog goed zou voelen daarbinnen. Dit ging goed en je zakte steeds verder.
Toen kwam ik voor een keuze te staan welke ik heel moeilijk vond om te maken. De verloskundige wilde gaan knippen omdat ze bang was voor een totaalruptuur. Ik wilde liever inscheuren dan geknipt worden. En ik wist dat het ook gewoon goed kon gaan. Toch raakte ik aan het twijfelen en moest ik een keuze gaan maken. Ook al had ik niet het idee dat het met jou minder goed ging hierdoor. Ik voelde aan alles dat ik geen risico wilde lopen maar ook niet geknipt wilde worden. Papa kon meekijken met wat er ging gebeuren en liet me weten dat er flink wat spanning op mijn perineum stond. Ik hakte de knoop door en koos voor de knip. Op een volgende wee stond de verloskundige klaar om een knip te zetten. Met een oerdrang elleboogde jouw papa de verloskundige opzij om te zorgen dat hij de eerste zou zijn die jou aanpakte. En een moment later was je daar in zijn handen!
En enkele uren later mocht je met ons mee naar huis: een nieuw gezin was geboren!
Papa tilde jou op en legde je op mijn borst. In het korte moment dat jij door de lucht werd getild, zag ik dat je een jongen was. Onze vermoedens werden bevestigd. Ik was moeder geworden, jouw mama, en papa was vader geworden. Vanaf nu zou alles voor altijd anders zijn. Je lag op mij borst bij te komen, ik kon alleen maar naar je kijken. Slechts een kort moment huilde je maar al snel merkte je dat het goed was. Je mocht gewoon zijn. Je dronk al snel uit mijn borst en viel daarna in slaap in mijn armen. Even later mocht je ook op de blote borst met papa knuffelen. En enkele uren later mocht je met ons mee naar huis: een nieuw gezin was geboren!
