Het eind in is zicht. Het einde van deze zwangerschap. Nog even en we mogen ons kindje in ons armen houden. Een kwestie van tijd. Geduld. We kijken er enorm naar uit. Met gezonde spanning. In afwachting van ons kindje. Een jongens of een meisje. Weer zo klein en kwetsbaar. Waar wij voor mogen zorgen. Nog even en dan is het zover!
De weken tikken weg. De meeste blogs zijn geschreven. Vaak met de nodige vertraging, maar dat was niet erg. Misschien was dat juist goed. Was dat juist de bedoeling. Elke keer keek ik terug op de weken die geweest waren. Kon ik vanuit waar ik op dat moment stond met een heel andere blik kijken naar het moment waarover ik schreef. Reflecteren. Terugkijken. Zo wordt het vaak genoemd. En hoe waardevol kan het zijn om te reflecteren. Om terug te kijken op de tijd die is geweest, hoe je die hebt beleefd en wat je ervan hebt geleerd. Want wat heb ik ontzettend veel beleefd en geleerd tijdens deze zwangerschap. Wat mocht ik een mooie reis maken vol uitdagingen, diepe dalen en hoogtepunten. Ik had het voor geen goud willen missen!
Wat mocht ik een mooie reis maken vol uitdagingen, diepe dalen en hoogtepunten. Ik had het voor geen goud willen missen!
Het schrijven over deze zwangerschap heeft mij enorm goed gedaan. Het heeft mij enorm geholpen om dingen in te gaan zien of juist anders te gaan zien. Het gaf me de ruimte om mij te kunnen ontwikkelen. En het gaf me letterlijk ruimte in mijn hoofd. Het heeft mij ertoe gezet bepaalde stappen te nemen om voor mijzelf te zorgen. Om mijn eigen patronen aan te gaan kijken en te doorbreken. Het heeft mij ook elke keer weer heel erg bewust gemaakt van deze zwangerschap. Hierdoor heb ik elk moment tot in mijn diepste vezels doorleefd. Heb ik van elk moment enorm genoten.
Ik hoop dat ik een inspiratiebron mag zijn voor deze vrouwen.
Het is als een dagboek, maar dan om met jou te delen. Een mooie herinnering voor later. Om zelf op terug te kijken. Of om straks aan ons kindje te laten lezen. Wie weet wat het ons nog gaat brengen in de toekomst. Het was een mooi proces voor mijzelf waarmee ik mij kwetsbaar opstelde door dit alles met jou te delen. En dat deed ik uit liefde. Omdat ik weet dat er genoeg vrouwen zijn die zich hierin zullen herkennen. Die stukjes van mijn verhaal herkennen of er kracht uit halen. Die misschien zelf ook gaan schrijven. Omdat het helpt. Ik hoop dat ik een inspiratiebron mag zijn voor deze vrouwen.
Het is tijd om naar binnen te keren. Om mijzelf nog meer terug te trekken. In mijn cocon te duiken en daar voorlopig even te blijven. Mijn verlof is al enige tijd bezig. Een periode waarin ik mijzelf, deels noodgedwongen, terug heb getrokken uit het drukke, werkende leven. Waar ook sociale activiteiten langzaam tot stilstand zijn gekomen en ik vooral tijd doorbreng met mijn gezin. Waar de dagen in elkaar overlopen, ik slaap als ik zin heb en uren doorbreng in bad. Het is tijd voor ons kindje om te komen als hij of zij er klaar voor is. Want ik weet dat ik er klaar voor ben.
Het is tijd om naar binnen te keren. Om mijzelf nog meer terug te trekken. In mijn cocon te duiken en daar voorlopig even te blijven.
Heb je de afgelopen 9 maanden meegelezen? Onwijs bedankt ! Ik ben benieuwd hoe je dit vond, wat je ervan hebt geleerd en hoe je dit hebt ervaren. Ik zou het natuurlijk heel tof vinden om wat van je te horen, mail mij gerust. Heb je interesse in mijn aanbod: een zwangerschapscursus, een draagconsult of een consult geboortepatronen? Weet dat ik hier na mijn verlof weer gewoon mee van start ga (en misschien nog met meer). Wanneer dit precies is, weet ik nog niet. Maar je mag me altijd mailen zodat ik jou op de hoogte kan houden. En natuurlijk ben ik van plan om ook te gaan schrijven over de kraamtijd en over de tijd met ons kindje. Maar eerst ga ik genieten van mijn welverdiende rust, van mijn verlof en de geboorte van ons kindje!
