Het is een psychologisch dingetje. Als je week 40 eenmaal bereikt hebt, begint ineens het wachten. Alsof het zwart/wit is, alles of niks. Een zwangerschap is helemaal niet zo zwart/wit. En de duur is helemaal niet 40 weken. Iemand is ooit met een rekensommetje op een gemiddelde van 40 weken uitgekomen. Een gemiddelde, geen vaststaand iets dus. Want een zwangerschap kan gerust 42 weken duren, of maar 36. Zonder enig probleem. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de betrouwbaarheid van de meting die is gedaan. Ook daar zit enige speling in. Maar goed… het wachten begon!
Het wordt tijd om weer verder te gaan met schrijven. Schrijven over mijn zwangerschap én straks over de geboorte van ons 3e kindje. Of eigenlijk is hij inmiddels al geboren nu ik dit schrijf. De officiële kraamtijd van 6 weken is zelfs allang voorbij. Toch doe ik eerst even een stapje terug in de tijd. Terug naar de zwangerschap. Die laatste paar weken. De zogenaamde ‘reservetijd’ zoals veel mensen het vaak noemen. De wachttijd. Alles na 40 weken dus.
De zogenaamde ‘reservetijd’ zoals veel mensen het vaak noemen. De wachttijd. Alles na 40 weken dus.
Ik noem het nog steeds gewoon zwanger zijn. Of week 40 en week 41. Tijd die nodig is voor ons kindje om nog even te groeien. Of tijd die ons kindje nog graag in mijn buik wil doorbrengen. Hoe je het ook wilt noemen: ik was nog zwanger. Ook in week 40. Zelfs in week 41. Ik was zwanger tot de dag dat hij, volgens de meting, exact 42 weken in mijn buik had gewoond. En ik genoot nog van elke dag dat ik zwanger was. Ik was blij dat ik hier nog zo lang van mocht genieten. Dat ons mannetje het daar zo goed had.
Natuurlijk waren er dagen dat ik het zwaar vond. Dat ik even iets minder genoot door het slechte slapen. Dat de buik me in de weg zat en ik totaal geen energie had. Op deze mindere dagen zakte vaak ook mijn vertrouwen een beetje. Was ik meer op zoek naar signalen van ons kindje om zeker te weten dat hij het goed maakte. Dat had ik dan extra hard nodig, even die bevestiging van binnenuit. En altijd kreeg ik die bevestiging als ik ernaar zocht of er om vroeg zodat ik wist dat het goed was. Dat het oké was om nog te wachten. Dat ons kindje vanzelf zou komen, als hij er klaar voor was. Ik was er hoe dan ook klaar voor.
Wacht jij maar op wat beter weer kleintje!
Je kunt het niet gemist hebben, maar precies in die weken begon de winter echt. Het ging sneeuwen en niet zo een klein beetje ook. Dikke pakken sneeuw bedekte het land. De dag bestond ineens uit sleeën en sneeuwbalgevechten. Er kwam zelfs ijs en er werd geschaatst. Met mijn dikke buik trotseerde ik de sneeuw en stond ik op het ijs. Genoot ik van de kinderen die van de heuvels afgleden op hun slee en voor het eerst de ijzers onderbonden. En tijdens al die momenten dacht ik stiekem: Wacht jij maar op wat beter weer kleintje!
Ik weet nog precies wat ik tegen mijn man zei toen de eerste vlokken sneeuw naar beneden dwarrelden. ‘Je zult het gaan zien, ons kindje zal voorlopig nog niet komen. Die wacht vast tot de sneeuw weer weg is!’. We maakten grapjes dat de verloskundige op de slee naar ons toe moest komen. En we vroegen ons af of de fotograaf überhaupt wel kon komen.
‘Je zult het zien, ons kindje zal voorlopig nog niet komen. Die wacht tot de sneeuw weer weg is!’
Inmiddels was week 41 aangebroken. Ik had nog steeds alle vertrouwen in mijn lijf en ons kindje. Er was geen enkel teken dat het niet goed was. Dat we iets moesten doen. We konden gewoon wachten. Onze verloskundige wilde weten wat onze wensen waren. Welke onderzoeken of interventies we eventueel wilden doen. En ze gaf in één adem zelf al het antwoord op haar vraag: ‘Maar ik denk dat jullie gewoon willen wachten, toch?’. Ze had gelijk. We wilden wachten. Minimaal tot week 42. Dan zouden we wel verder kijken. Tot die tijd wilden we alleen natuurlijke ondersteuning om het proces zo nodig een zetje te geven.
Nog een dag te gaan en ik zou de 42 weken aantikken. De sneeuw begon te smelten en het ijs te dooien. Ik was er klaar voor en hopelijk ons kindje ook. Ik was begonnen met homeopathische pilletjes innemen. En ik vroeg mijn man om acupressuur toe te passen. Beiden om de weeën op te wekken en het proces langzaam op gang te brengen. Wetende dat als mijn lichaam er nog niet klaar voor was er ook niet veel zou gebeuren. Ik had er nog steeds alle vertrouwen in. Toch hielp me dit nog meer te ontspannen. Ik was er echt klaar voor en vertelde dit aan ons kindje. Dat het ook voor hem tijd werd geboren te worden, op een natuurlijke manier.
Ik was bijna 42 weken zwanger. Mijn laatste zwangerschap. Nog even.
Het was een natte maandag in februari. Het was koud maar de voorspellingen waren goed. Er was prachtig weer op komst. Ik was bijna 42 weken zwanger. Mijn laatste zwangerschap. Nog even. En dan moest ik afscheid gaan nemen van mijn prachtige volle buik. Van de bewegingen in die buik. Nog even en dan mocht ik ons kindje in mijn armen nemen. Nog even…
