Ik heb stress. De spanningen bouwen zich op. Ik ervaar een hoop onrust in mijn hoofd. Het lukt mij niet in contact te komen met het kindje in mijn buik. Mijn hoofd draait overuren. De onrust in mijn hoofd geeft spanningen in mijn lijf. Ik kan maar moeilijk ontspannen. Zelfs mediteren lukt me nauwelijks. Wat is er met mij aan de hand? Zo was ik eerder nooit zwanger. Ik herken mijzelf helemaal niet.
Zo voelde ik me in het begin van mijn zwangerschap. Het eerste trimester was voor mij heel heftig; lichamelijk en vooral emotioneel. Nog steeds zijn er momenten van stress, maar toen was het anders. Ik neem je daarom mee naar week 9 in mijn zwangerschap: toen nog niemand op mijn werk het wist, het die weken heel erg warm was in Nederland en ik niet goed in verbinding kon komen met het kindje in mijn buik.
Nu is alles anders. Deze zwangerschap voelt zo anders en dat vind ik ontzettend moeilijk.
Maar eerst nog even iets verder terug. Mijn eerste twee zwangerschappen verliepen soepel. Lichamelijke klachten had ik nauwelijks en waren goed te verdragen. Ik sportte regelmatig en voelde me fit. Ik kon goed slapen en werken totdat mijn verlof begon. Ik heb me vooral heel erg trots en vrouwelijk gevoeld. Je hoorde me eigenlijk nooit klagen over die zwangerschappen. Ik prees mij daar toen heel gelukkig mee. En nu? Nu is alles anders. Deze zwangerschap voelt zo anders en dat vind ik ontzettend moeilijk.
Lichamelijk voelt het direct al anders. Mijn buik voelt al snel erg opgezwollen en het lijkt of ik 3 keer zo snel groei als daarvoor. Natuurlijk weet ik dat mijn lichaam de ontwikkelingen van een zwangerschap inmiddels wel herkent en daar direct op inspeelt. Maar mijn ratio kan dit nog niet helemaal verwerken. Mijn bekken geeft ook al snel klachten. Mijn bekken staat scheef, blijkt bij de osteopaat, en na zijn bezoek zijn de klachten gelukkig weg. Toch spelen ze veel sneller weer op dan gehoopt en weet ik dat ik er nog vaker terug zal komen. Neem daarbij dan nog die lage bloeddruk. Ook een natuurlijk ontwikkeling van het zwangere lijf en goed voor de groei van het kindje. Maar dit keer heb ik er echt last van. Ik kan me nauwelijks nog concentreren, voel me wiebelig, flauw en erg vermoeid. De warmte die toeneemt verergert dit alleen maar.
Emotionele labiliteit. Daar had ik zo onwijs veel moeite mee.
Nu hoor je me heel erg zeuren, en dat heb ik ook regelmatig gedaan, vooral bij mijn man. Toch waren die lichamelijk klachten voor mij niet het ergste. Emotionele labiliteit. Daar had ik zo onwijs veel moeite mee. Ik kon huilen om het minste, boos worden op een vlieg die in de weg vloog en ik voelde me erg onzeker. Anderzijds kon het me vaak allemaal niet zoveel schelen en vond ik alles wel even best. ‘Laat iedereen maar door de grond zakken’, dacht ik regelmatig. Continu vloog ik op en neer in hoe ik mij voelde. Moe. Boos. Bang. Verdrietig. Onzeker. Blij. Trots. De moodswings waren heftig. Dat was voor mijn gezin ook zeker niet makkelijk. Vaak genoeg vroeg ik me af wat er allemaal met me gebeurde. Wat maakt deze zwangerschap zo anders? Wat heeft dit kindje voor bedoeling met mij? Wat gebeurt er met me? ‘Het zullen de hormonen wel zijn’. Die goedbedoelde en vaak quasi grappige opmerkingen van mensen dicht bij me. Ik gaf vaak ook die hormonen de schuld, maar toch voelde ik dat het dit keer dieper zat dan dat.
Op mijn werk zagen mensen ook steeds vaker een voor hen vaak onbekende kant van mij. En menig collega zal toen wel zijn bedenkingen hebben gehad bij mijn gedrag. Ze wisten immers nog niet dat ik zwanger was en ik wilde het nog niet vertellen. Het voelde nog niet goed om dat te doen. Wanneer het kon begon ik wat later of ging ik wat eerder naar huis. En maakte ik in die periode dankbaar gebruik van het thuiswerken waar dat mogelijk was. Toch gaf mijn werk ook de nodige onrust aan mij. Ik kon het maar moeilijk loslaten als ik klaar was en dat had ik eigenlijk al lange tijd niet meer gehad. Ik bleef hangen in situaties op mijn werk en snapte maar niet dat ik hier zo mee bezig bleef.
Alles om de stress te verminderen voor het kindje wat groeit in mijn buik!
Door alles wat er met mij gebeurde, kon ik maar moeilijk in contact komen met het kindje in mijn buik. Ik kon mij niet verbinden met mijn kindje en dat was wat ik eigenlijk heel graag wilde. Waar ik zo een behoefte aan had. Mijn kindje was zo dichtbij, maar voelde zo ver weg. Ik realiseerde me dat ik mijn lijf en mijn gevoelens moest volgen. Dat ik veel rust moest pakken en het moest accepteren. Accepteren dat ik weinig energie over had en misschien soms niet de gezelligste versie van mijzelf was. Ik lag vaak al vroeg in bed. Keek als ik nog zin had een serie voor wat afleiding. Zette de werkzaamheden voor La Louz op een lager pitje en legde de lat voor mijzelf ook lager. Alles om de stress te verminderen voor het kindje wat groeit in mijn buik!
Zwanger zijn is niet leuk. Niet altijd tenminste!
Zwanger zijn is niet altijd leuk en dat mag best gezegd worden. Het kan lichamelijk zwaar zijn, het kan emotioneel als een achtbaan voelen en er kunnen zoveel dingen worden losgemaakt die je niet aan had zien komen. Maar daarover vertel ik je meer in mijn volgende blog, deel 2 van stress in de zwangerschap!
