Als je zwanger bent en er andere kinderen in het gezin zijn, komt dat moment er hoe dan ook. Je gaat het aan de kinderen vertellen. Zij worden grote broer of zus, schuiven een plekje op in de rangorde en moeten straks hun aandacht van papa en mama gaan delen. Drie dingen waar zij zich vaak nog helemaal niks bij voor kunnen stellen, afhankelijk van de leeftijd natuurlijk. Maar er komt een moment je er niet omheen kunt en ze toch vragen gaan stellen. En dan…
Wij wisten al snel dat we in verwachting waren van ons 3e kindje en spraken hier heel open over. We probeerden het nog wel te verbergen voor de kinderen. Je weet in de eerste weken natuurlijk nooit hoe het gaat lopen en daarom wilden we de kinderen het niet te snel vertellen. Maar we merkten dat we hier steeds minder rekening mee hielden en er makkelijker in werden. Ik had van te voren al gezegd: ‘Als ze ernaar vragen, dan ga ik er niet over liegen!’ En toen kwam dus dat moment.
‘ZWANGER?’, riep onze oudste zoon van ruim 5 jaar en hij stopte midden in zijn spel.
We waren de kinderen naar bed aan het brengen toen ik voor de spiegel stond. De kinderen sprongen wild op het grote bed en me niet bewust van hun alertheid begon ik over mijn nu al groeiende buikje tegen mijn man. Hij zei natuurlijk als grap dat ik gewoon te veel had gegeten en te weinig had gesport de afgelopen weken. En ‘Tjsa, je bent nu eenmaal zwanger’, vervolgde hij. ‘ZWANGER?’, riep Faas, onze oudste zoon van ruim 5 jaar, en hij stopte midden in zijn spel. Hij weet inmiddels dondersgoed wat dat woord betekent, er was dus geen ontkomen aan. Mijn man en ik keken elkaar aan, glimlachten naar elkaar en we gingen met zijn vieren op het grote bed zitten.
‘Papa en mama willen jullie wat vertellen jongens!’, begon mijn man. ‘Jullie worden over een tijdje grote broer. Er groeit een kindje in mama’s buik.’ Met grote ogen keken ze ons aan en ook zij begonnen te glimlachen. We hadden het die weken al vaker met hen gehad over een eventueel broertje of zusje en vroegen ze dan wat ze het liefste zouden willen. Het onderwerp leefde daarom al. En toen kwamen de vragen: Hoe is de baby daar dan gekomen? Hoe krijgt de baby eten? Hoe kan ik voor de baby zorgen? Kan de baby mij horen? Komt de baby dan morgen?
Toen kwamen de vragen: ‘Komt de baby dan morgen?’
We legden ze van alles uit en probeerden enigzins duidelijk te maken dat het nog wel een tijdje zal duren. Want eerst is mama jarig, dan zijn jullie jarig, dan is het kerst en tijd voor sterretjes, en dan is papa nog jarig. Pas als papa jarig is geweest, komt de baby. ‘Oh, dat duurt dus nog heel lang’, was een licht teleurgestelde reactie. Toch bleef het enthousiasme overheersen en gingen ze al in gesprek met de baby. Thije wilde in mijn mond gaan praten want ‘Via die weg hoort de baby mij dan toch?’. En Faas wist te vertellen dat dit dan via mijn navel moest gaan. Het voelde zo goed om te zien hoe dit kindje nu al zo warm welkom werd geheten door zijn of haar grote broers!
Dit is ons geheimpje. We gaan het nog een paar weekjes stil houden!
Tot slot vertelden we hen: ‘Dit is nog ons geheimpje. Van ons 5-en. We gaan het nog een paar weekjes stil houden!’ En ik kan je inmiddels vertellen dat ze het geheimpje heel serieus namen. Faas wist dat hij het mocht vertellen na de eerste echo. Hij wilde dan de foto meenemen om het te laten zien. Tot die tijd hield hij, zoals we hem kennen, zijn mond. Zelfs tegen de opa’s en oma’s wilde hij het niet vertellen ondanks dat zij het allang wisten. Achteraf heeft hij me trouwens wel verteld dat hij het al aan zijn 2 beste vriendjes had verteld op het schoolplein. Tranen stonden in mijn ogen, want dat raakt mijn moederhart natuurlijk enorm!
Thije vond het geheimpje bewaren wat lastiger en we weten dat zoiets voor hem echt een uitdaging is. We waren dan ook verbaasd dat het toch nog enkele weken duurde voordat een juf op zijn peuteropvang vroeg of het nieuws wat hij vertelde klopte. Hij had die ochtend, vol trots, verteld dat er een baby in mama’s buik zit. En dat het een zusje is. Dat laatste is zijn grote overtuiging want zoals je weet, zullen wij dat in de zwangerschap niet weten. Toch bleek dit de enige plek te zijn waar hij het alvast had verteld.
Hoe hebben jullie het aan de oudere kinderen verteld?
Nog even dit:
Deze week ben ik ook gestart met het plassen in een potje om de organisatie ‘Moeders voor Moeders‘ te helpen. Want Geluk kun je delen!, zoals zij het zo mooi zeggen. Hun missie: de kinderwens van stellen met vruchtbaarheidsproblemen vervullen. Dit doen zij door het inzamelen van urine van zwangere vrouwen in de eerste 6 tot 16 weken. In hun urine zit het hormoon hCG, dat stofje wat ervoor zorgt dat de zwangerschapstest positief uitslaat. Van dit hormoon maken ze een geneesmiddel wat de kans op een zwangerschap kan vergroten. De urine bewaar je in grote opslagflessen waar een sterk ruikend stofje in zit om de urine goed te houden. Niet het fijnste geurtje als je misselijk bent en je reuk is versterkt door de hormonen. Maar het is voor het goede doel en daarmee een relatief kleine persoonlijke investering met een hele grote waarde. Het is daarom iets wat ik hier niet onbesproken wil laten en je wil aanmoedigen zeker mee te doen als je zwanger bent.
Ben je benieuwd wat jij als zwangere vrouw kunt betekenen voor andere vrouwen, kijk dan zeker eens op hun website!
