“Ik hoef niet zo nodig een echo te laten maken van ons kindje”. Dat is wat ik altijd riep en wat ik nog steeds zo vind. Meer echo’s maken dan nodig (lees 2 stuks) doen we niet. Die keuze hebben we bewust gemaakt. Ik vind het namelijk heel wat om een kijkje te nemen bij mijn kleintje in de buik. Het heeft iets magisch alles daarbinnen geheim te houden. Maar nu is dat hele gevoel anders. Ik snak nu bijna naar de eerste echo. Ik heb enorm behoefte aan bevestiging. En ik vertel je graag waarom.
Het is bizar wat er tegenwoordig kan op medisch gebied. De mogelijkheden zijn eindeloos, er kan zo veel. Je kunt van alles te weten komen en veel onzekerheden kunnen worden weggenomen. Bijvoorbeeld door het maken van echo’s en het testen van bloed. Hierdoor is een zwangerschap tegenwoordig flink medisch geworden met de nodige controles daarbij. Al die mogelijkheden zorgen echter ook voor allerlei keuzemomenten. Wil je een groei-echo, wil je een NIPT-test, wil je genen onderzoek op afwijkingen? Wil je het geslacht weten? Wil je een kinkhoest vaccinatie?
De belangrijkste vraag voor mij, en voor mijn man, is: wat doe je met al die informatie?
De belangrijkste vraag voor mij, en voor mijn man, is: wat doe je met al die informatie? Wat doe je met de uitslagen van al die testen? Wat doe je als er iets afwijkends wordt gevonden? En wat zijn dan de mogelijkheden? Voor mij is het belangrijk om die vraag eerst te beantwoorden voordat ik bepaald onderzoek laat uitvoeren. En om voor mijzelf te bepalen hoe groot de invloed op mij zal zijn als er iets afwijkends wordt gevonden. Iets afwijkends betekent namelijk niet direct dat er iets met zekerheid mis is. Het betekent wel een hele berg stress, onrust en onzekerheid. Daarom maken wij bij elk onderzoek wat ons wordt voorgesteld bewust een afweging door ons goed te laten informeren. Door er goed over na te denken en een weloverwogen keuze te maken. Tot dit moment. Tot het moment van deze eerste echo. Ineens was dit alles heel anders. Was erover nadenken en een rationele keuze maken niet aan de orde. Ineens speelde mijn gevoel hierin de hoofdrol.
Het betekent wel een hele berg stress, onrust en onzekerheid.
Natuurlijk is één van de eerste vragen van je verloskundige of je een echo wilt maken om de termijn te bepalen. Dit is vaak de eerste echo die je maakt. Het eerste teken van leven van jouw kindje. Zien of het hartje klopt. Zien hoe je kindje zich beweegt. En te weten komen hoe lang het daar al aan het groeien is. Al is dit laatste voor veel vrouwen ook heel betrouwbaar op een andere manier te berekenen. Toch is het in de praktijk voor verloskundigen prettig te weten wanneer het kindje wordt verwacht. Zij kunnen dan de groei goed monitoren en ze weten wanneer risico’s kunnen toenemen.
Voor mij was die termijn niet zo belangrijk. Ik kon heel nauwkeurige berekenen wanneer ik zwanger was geraakt en hoe lang mijn kindje al in mij groeide. Niet alleen het moment van conceptie wist ik, ook door de directe effecten van mijn lichaam had ik al een teken gekregen. Ik hecht ook niet zo veel waarde aan deze datum. Ik ga uit van een bevalmaand, niet van een bevaldag. Maar even terug naar dat kloppende hartje. Dat is waar ik zo een behoefte aan had. Ik wilde dit hartje zo graag zien kloppen. Ik had het zo erg nodig te weten dat het goed ging met dit kindje door een kloppend hartje te zien.
Dat is waar ik zo een behoefte aan had. Ik wilde dit hartje zo graag zien kloppen.
In het eerste trimester verliep de zwangerschap anders dan bij mijn andere twee kinderen. Er was onrust op werk, dat hielp niet mee. Maar er gebeurde vooral veel in mijn lijf. Ik kon het nauwelijks bijbenen. Het waren niet de lichamelijk ongemakken die mij in de weg zaten. Het was puur de emotionele achtbaan waar ik in was beland. Ik had onrust in mijn lijf, moest veel huilen en had angsten. Angsten door onzekerheden. Angsten die ik eigenlijk helemaal niet goed kon plaatsen, die ik rationeel totaal niet begreep. Waar kwam dit allemaal vandaan?
Ik was er tegen aan het vechten. Dit was niet hoe ik mij deze 3e zwangerschap had voorgesteld. Zo wilde ik me niet voelen, wat gebeurde er met mij? Ik voelde me labiel en emotioneel. Was uitgeput en had weinig energie. Ik kon helemaal niet genieten van mijn zwangerschap. Daarbij miste ik de verbinding met mijn kindje. Ik kon helemaal geen verbinding krijgen met het kindje in mijn buik. Dat ik het nog niet kon voelen, was voor mij logisch. Toch had ik een teken nodig dat me rust zou geven. Mijn hoofd sloeg soms op hol waarbij ik me allerlei scenario’s voorstelde. Met name dat het kindje misschien al niet meer leefde. Rationeel had ik hier totaal geen aanleiding voor. Mijn gevoel ging met me aan de haal.
Ik kwam tot de conclusie dat er maar één ding was wat mij rustig kon maken: de eerste echo!
Ik praatte met mijn man over mijn angsten. Hij had allang gemerkt dat ik niet meer mezelf was. En snapte ook niet wat er deze zwangerschap ineens allemaal zo anders was dan daarvoor. Hij kon mijn angsten niet wegnemen, hoeveel begrip hij er ook voor had. Ik kwam tot de conclusie dat er maar één ding was wat mij rustig kon maken: de eerste echo!
Deze week was het eindelijk zover dat we naar onze verloskundige gingen. De hele week was ik onrustig en gespannen. Toen ik eenmaal in de wachtkamer zat, was ik toch bijzonder rustig. Ik kon me er nu ook alleen maar aan overgeven, al voelde die rust wel goed. Een uitgebreid intakegesprek volgde waarbij we op ons gemak spraken over de andere zwangerschappen. Uiteindelijk vertelde ik hoe ik me deze zwangerschap voelde en dat alles zo intens was. Toen uiteindelijk de vraag kwam om de echo te maken, maakte mijn hart vanbinnen een driedubbele salto. Ik kreeg gel op mijn buik en de echokop werd er op gezet. Eventjes zoeken. En al snel kwam een geruststellend kloppend hartje in beeld!
Natuurlijk ging het hartstikke goed met ons kindje. De kleine zwaaide zelfs even naar ons (ja echt!). Hoe had ik me zo een zorgen kunnen maken? Waar kwamen toch al die gevoelens vandaan? Een gevoel van rust en vertrouwen kwam over mij heen. Ik kon een stuk van mijn angst achterlaten. Ik kon me nu gaan focussen op wat nog komen zou. Op dit kindje en deze zwangerschap. Ik stond er voor open om echt in verbinding te komen met dit kindje. Ik kon de ruimte gaan maken om in contact te komen. Waarschijnlijk heb ik dat alle voorgaande weken niet aangedurfd. Hield ik bewust afstand en was ons kindje wel op zoek naar contact met mij? Misschien kon ik er toen niet goed voor open staan. Maar nu wel. Want…
Vanaf nu gaat dat veranderen.
Vanaf nu ben ik er klaar voor om jou te gaan leren kennen Lief Kleintje in mijn buik!
