Ik wilde altijd graag nog een derde kindje. Zo voelde ik dat gewoon. Het was nog niet af. Ons gezin was nog niet compleet. Als je mij toen vroeg waarom, kon ik dat niet goed in woorden uitleggen. Het is een gevoel wat ik had. Een heel sterk gevoel. En inmiddels weet ik dat dit niet zonder reden was. Dat er iets was, op een ander niveau, wat maakte dat ik wist dat er nog een kindje zou komen. Alsof de energie van dit kindje altijd al in de lucht hing. En dat ik dat dus altijd al heb gevoeld!
Ik voelde aan alles dat er nog een kindje in ons gezin moest komen. Dat er een kindje wilde komen. Ik had heel sterk het gevoel dat het nog niet klaar was. Het was iets wat ik niet aan mensen uit kon leggen. Niet in woorden tenminste. Het was vooral mijn gevoel wat enorm sterk was. Ook aan mijn man kon ik het niet goed duidelijk maken. Ik wilde daarbij niet dat hij het gevoel kreeg dat ik hem wilde overhalen. Hij had nog zijn twijfels en had tijd nodig om te bedenken of hij dit ook wilde. Het enige wat ik hem kon zeggen was dat het voelde alsof ik nog niet klaar was met zwanger zijn. Alsof ik nog een keer zwanger moest zijn om die ervaring voor mijzelf af te kunnen sluiten. Dat ik alles nog een keer, heel bewust, wilde meemaken. Niet het beste argument vond ik zelf, maar samen met mijn sterke gevoelens was het voor mij zo logisch.
Ik voelde aan alles dat er nog een kindje in ons gezin moest komen. Dat er een kindje wilde komen.
Toen een goede vriendin vertelde dat ze opnieuw zwanger was, van hun 3e kindje, raakte me dat enorm. Ik was blij voor haar, maar voelde ook een steek van jaloezie. Dit wilde ik ik ook! En nu had zij het wel en ik niet. Die avond huilde ik hierover bij mijn man. De tranen begonnen gelijk te stromen toen ik het goede nieuws vertelde. Blij zoals ik was voor haar, voelde het voor mij heel verwarrend. Hij begreep me wel, maar zei ook dat hij er nog niet klaar voor was. Dat hij het nog niet zeker wist en tijd nodig had. Het duurde toen nog bijna een jaar totdat het zover was. Totdat hij er klaar voor was.
Dit kindje, de ziel van dit kindje, zat al te wachten tot het moment dat wij het konden ontvangen.
Het verbaasde mij uiteindelijk niet dat het gelijk raak was. Dat ik zo snel zwanger was. Dit kindje, de ziel van dit kindje, zat al te wachten tot het moment dat wij het konden ontvangen. Tot we er allebei klaar voor waren. Niet alleen ik maar vooral ook mijn man. Pas toen we er allebei 100% achterstonden, gingen we er voor. We waren er klaar voor en dit kindje ook.
En ik geloof in die dingen. Sommige dingen moeten gewoon zo zijn. Zo hadden we dit ook toen we ons huis gingen kopen. We voelden het al bij het zien van de funda advertentie: dit huis is voor ons. We hielden ook continu die focus, stuurden die berichten het universum in en vertrouwden op de kracht van deze positieve energie. Toen ik maanden later, inmiddels al een tijd zwanger, naar een podcast luisterde met Susan Smit vielen ineens de puzzelstukjes op zijn plaats. Een podcast over spiritualiteit tijdens de zwangerschap en over haar boek ‘Zwanger met lichaam en ziel’. Ik snapte het. Ik wist ineens waar mijn gevoel al die tijd vandaan kwam. Waarom ik zo sterk voelde dat er nog een kindje moest komen. Dit kindje dat al die tijd al om mij heen hing en wachtte op zijn of haar moment.
En ik geloof in die dingen. Sommige dingen moeten gewoon zo zijn.
Susan vertelt over de reizen die zielen maken. Dat een ziel zijn ouders uitkiest om een nieuwe les te leren in het fysieke leven op aarde. Of een les komt brengen aan zijn ouders. Een ziel maakt vele levens mee en draagt al die ervaringen bij zich, ergens op de achtergrond. De ziel zakt uiteindelijk in het lichaam van een kindje. Soms al tijdens de zwangerschap, soms bij de geboorte en soms gaat een ziel nog een tijd in en uit het fysieke lichaam. Door dit laatste kun je tijdens je zwangerschap soms meer en soms minder verbinding voelen met het kindje in je buik. De ziel heeft dus een les te leren of te geven, of beiden natuurlijk. Elke ziel komt met zijn eigen boodschap. En de ziel die straks in het lichaam van ons kindje gaat wonen, heeft duidelijk een boodschap voor mij.
Ineens kon ik het uitleggen. In ieder geval naar mijzelf toe. Misschien dat anderen mij nog steeds voor gek verklaren en het totaal niet begrijpen. Maar voor mij was het duidelijk en dat was het belangrijkste. Dit kindje had een boodschap, een boodschap voor mij. Als je mijn blogs hebt gevolgd, dan heb je kunnen lezen dat de zwangerschap niet altijd gemakkelijk was. Dat ik vaak emotioneel en angstig was. Moeite had om in verbinding te komen met dit kindje. En dat het ontzettend veel in mij los heeft gemaakt. In die periode ben ik gegroeid en heb ik mij ontwikkeld. Met name op persoonlijk gebied. Relaties in mijn leven zijn aan het veranderen. Ik kijk met een andere blik naar allerlei gebeurtenissen van vroeger. Het heftige periode die langzaam tot rust komt. Die mij zoveel heeft gebracht en mij nog zoveel gaat brengen. Ik geloof er volledig in dat het voorbestemd was om deze zwangerschap mee te mogen maken. Om deze ziel al bijna 9 maanden bij mij te dragen en straks groot te mogen brengen. En ik kijk ernaar uit!
