De eerste bewegingen in mijn buik. Daar waren ze! Ik had ze eerder wel gevoeld maar twijfelde. Ik kon me er nog onvoldoende voor openstellen. Ik wist niet of dit het dan was. Gek eigenlijk, na twee zwangerschappen zou ik het wel moeten weten. Maar deze zwangerschap is nou eenmaal anders. En anders is het nog steeds. Daarom praat ik er graag over. En weet je wat ik ontdekte: Praten Helpt!
Onze vakantie in Frankrijk stond eindelijk in het teken van genieten. Het kostte mij 3 of 4 dagen, maar de knop was om. Ik had gehuild, geslapen, ruzie gemaakt en me enorm klote gevoeld. Het mocht er zijn en het mocht eruit. Dat luchtte op. Ik kon langzaam alles van me af laten glijden. Het was fijn op de camping, de jongens genoten ervan en dat ging ik nu ook doen.
Ik had gehuild, geslapen, ruzie gemaakt en me enorm klote gevoeld.
We waren er echt helemaal uit. Even weg van alles van thuis en van werk. Ik denk dat we het dit jaar harder nodig hadden dan andere jaren. Door de coronacrisis hadden ook wij enkele pittige maanden achter de rug. Met de nieuwe manier van werken, veel thuis zijn en allerlei nieuwe maatregelen. Dat doet wat met een mens en dat heeft in ons gezin ook het nodige effect gehad. Inmiddels waren we aan alle veranderingen wel gewend geraakt. Toch was het zo fijn om nu even helemaal weg te zijn. En ik kan eigenlijk niet anders zeggen dat we inmiddels intens aan het genieten waren.
Het waren nog maar die eerste kleine beweginkjes die voelen als de fladderende vleugels van een vlinder.
Elke dag croissantjes eten, zwemmen in de rivier, genieten van de zon. Struinen over markten en wandelen door pittoreske dorpjes. Boekjes lezen en ‘s avonds naar de sterren staren. Gewoon even helemaal zijn in het moment. Klinkt altijd zo lekker cliché maar wat is het heerlijk als het lukt. Daardoor kon ik ook anders bezig zijn met de zwangerschap. Er ontstond ruimte. Ik zakte uit mijn hoofd in mijn lijf. Ik vond meer verbinding met het nieuwe leven wat in mij groeit. Ik kwam meer in verbinding met mijn buik. Ik kon me ontspannen. En daardoor kon ik beter voelen. Ik voelde mij niet alleen rustiger. Ik voelde ook het leven in mij bewegen. Het waren nog maar die eerste kleine beweginkjes die voelen als de fladderende vleugels van een vlinder. Die lichte aanrakingen aan de binnenkant van mijn buik. Maar ze waren echt. Het waren echt de bewegingen waar ik zo naar verlangde.
Dit gaf mij nog meer kracht, vertrouwen en rust. Het gaf me zekerheid. Mijn verloskundige had gelijk gehad. Ook mijn buik groeide zichtbaar in die weken. Ik was helemaal relaxt geworden, kon genieten (van de vakantie én de zwangerschap) en me echt ontspannen. Het kwam daarom hard uit de lucht vallen dat ik de laatste paar dagen weer onrustig werd. Mijn gedachten gingen weer naar mijn werk toe. De spanning in mijn lijf kwam terug. Ik kreeg weer een korter lontje. En ik zat enorm in mijn hoofd. De rust had geholpen, maar het was nog niet genoeg voor mij. Ik moest een volgende stap gaan zetten en daar niet te lang mee wachten. Ik nam een besluit: ik wilde professionele hulp. Ik wilde praten met een psycholoog.
Ik nam een besluit: ik wilde professionele hulp. Ik wilde praten met een psycholoog. Ik was al bijna halverwege deze zwangerschap en ik wilde een andere tweede helft.
Thuisgekomen van vakantie was er tijd om weer even op te starten. Ik keek terug op een heerlijke vakantie, maar wist dat er nu een paar belangrijke stappen gezet moest worden. Ik was al bijna halverwege deze zwangerschap en ik wilde een andere tweede helft. Ik maakte een afspraak met een psycholoog in de buurt. Haar website sprak me aan en ook haar werk als mindfulness coach; het voelde goed. Praten over mijn gevoelens is niet mijn hobby. Dat doe ik alleen als ik me echt veilig voel. Bewust zocht ik daarom naar een psycholoog waarbij ik die kans groot achtte.
Nadat ik deze afspraak had gemaakt, kwam alles in een stroomversnelling. Het was die eerste stap, dat eerste vallende domino blokje, waardoor ik niet meer terug kon. De rem was eraf en dat hielp enorm. Ik voelde heel sterk de behoefte om mijn gevoelens te delen. Om mijn verhaal te vertellen. Anderen mee te nemen in mijn ervaringen en hierdoor voor mijzelf te zorgen. Op werk naar collega’s toe, naar vriendinnen en mijn familie. Ik vertelde hun beetje bij beetje hoe de zwangerschap tot nu toe was geweest. Dat ik in een emotionele achtbaan zat waar ik maar niet uit kon komen. Dat het zwaar was ook al voelde ik me lichamelijk goed. Ik had de stap gezet om die achtbaan langzaam tot stilstand te brengen door voor mijzelf te gaan zorgen. Door te gaan praten. En dat praten heeft zijn vruchten afgeworpen. Hoe? Dat lees je verderop in mijn blogs!
