Ik heb het gehaald tot het eerste trimester. Natuurlijk heb ik het gehaald. Nooit gedacht dat het me niet zou lukken. Maar gemakkelijk was het niet. Het ging met pieken en dalen. Emotionele hoogtepunten en dieptepunten. Ik voel helaas wel dat die achtbaanrit nog niet tot een einde is gekomen. Er is slechts een korte pauze.
Mijn buikje groeit en wordt al zichtbaar. Verbergen lukt niet meer en dat is oké. De hele wereld mag het weten; ik ben zo blij dat er weer een kindje in mijn buik groeit. Vorige week brachten we het nieuws al naar buiten. Een soort van officieel. Veel mensen in onze directe omgeving wisten het namelijk al. Nu mocht iedereen het horen want dit soort dingen wil je toch graag met iedereen delen?
Het delen van onze liefde na het zien van een kloppend hartje op de echo. Een van de vele pieken die er in de afgelopen 13 weken zijn geweest.
Een heerlijk moment in dit eerste trimester. Het delen van onze liefde na het zien van een kloppend hartje op de echo. Een van de vele pieken die er in de afgelopen 13 weken zijn geweest. Ik schrijf veel over vermoeidheid, stress en angsten in mijn zwangerschap, maar mooie momenten zijn er ook zeker geweest. En die mag ik dan ook niet vergeten, note to myself. Mooi was het moment dat wij ontdekten dat we weer zwanger zijn. Mooi was het moment dat we het aan onze kinderen vertelden. Mooi was het moment dat we het aan onze ouders vertelden. Mooi was het moment om ons kindje voor het eerst te zien!
Bewust stilstaan bij al deze mooie momenten zorgt er direct voor dat alle intense en heftige momenten even als sneeuw voor de zon verdwijnen. Soms voor even, soms voor langer. Helaas nog niet voor altijd. Die achtbaan is nog niet tot stilstand gekomen. Ik voel aan alles dat dit nog wel even tijd zal kosten. Dat hier nog de nodige energie voor nodig is. Dat ik hier nog hard aan mag werken. Toch houd ik graag die positieve momenten vast. Doorleef ik ze zo bewust als mogelijk is voor mij om er telkens weer op terug te kunnen grijpen als ik even naar beneden val.
Ook wisten ze op mijn werk inmiddels dat we een kindje verwachten. [Voor wie het zich afvraagt: naast La Louz werk ik nog parttime in een instelling voor jongeren met (ernstige) gedragsproblematiek. Jongeren bij wie vaak problemen zijn voortgekomen uit een gebrek aan liefde en aandacht.] Aan steeds meer mensen had ik het daar verteld en dat opende weer veel nieuwe gesprekken. Zo sprak ik met iemand over de aanwezigheid van een kolfruimte in ons pand. Zelf zocht zij een ruimte om je terug te kunnen trekken, in haar geval bijvoorbeeld tijdens de ramadan. Een ruimte om te kunnen ontspannen, of om te kunnen kolven bedacht ik me toen. Goh, is die ruimte er eigenlijk wel. Samen spraken we hierover en gingen op onderzoek uit.
Ina Heijnen: Je moet werken alsof je niet zwanger bent en moeder zijn alsof je niet werkt!
In die periode was ik het boek van Ina Heijnen aan het lezen over de rechten van de zwangere vrouw en de werkende moeder. Het boek ‘Spuug op je blouse’ staat vol ervaringsverhalen van jonge moeders en interviews met deskundigen. Ze gaan over hun ervaringen op het werk; over zwangerschapsdiscriminatie, miskramen, bekkenpijn, ivf-trajecten, én kolven in een bezemkast! Het boek gaf mij veel nieuwe inzichten en punten waar ik ook nog niet eerder aan had gedacht. Wat ik wel al wist: ik heb recht op tijd om te kunnen kolven én ik heb recht op een fijne plek om dat kolven te kunnen doen!
En dat laatste dat bleek er simpelweg niet te zijn. ‘Er zal vast wel ergens een kamertje over zijn waar dit dan gecreëerd kan worden’, kreeg ik te horen. Het was niet iets wat er standaard was. Dit viel namelijk onder het zogenaamde ‘Piep-beleid’. Oftewel, als er niet wordt gepiept, als niemand er om vraagt, dan is het er niet. Als iemand er om vraagt dan gaan we er iets mee doen. Dit voelde voor mij direct heel tegenstrijdig. Ik was in de volledige veronderstelling dat dit er gewoon moet zijn. Want hoe groot wordt nu de drempel voor vrouwen om te gaan kolven? En om dit vol te houden als ze weer aan het werk gaan? Het moet toch niet de bedoeling zijn dat je je hier als zwangere vrouw actief voor moet inzetten? Het blijkt bij veel werkgevers het geval te zijn.
Een ruimte om te kolven? Dat bleek er simpelweg niet te zijn!
Je moet echt zelf het initiatief nemen om te zorgen voor een goede kolfruimte. Een goede kolfruimte dus, want een bezemkast, toilet of voorraadhok voldoen niet. De ruimte moet je kunnen afsluiten, er moet stromend water zijn, een stoel waar je comfortabel kunt zitten, bij voorkeur ook een tafeltje voor je spulletjes en een koelkast om de melk in te bewaren (zodat het niet tussen de boterhammen van je collega hoeft te staan). Best wat eisen die je mag stellen aan je werkgever, of beter gezegd waar je werkgever toe verplicht is. Maar is dit waar jij je als hoogzwangere vrouw of nieuwe moeder mee bezig wilt houden? Vast niet!
Het is dan ook iets wat me weer bewust maakt hoe achtergesteld dit onderwerp vaak nog is in onze maatschappij. Hoe de zwangere vrouw moet vechten voor haar positie. En de jonge moeder, die met liefde werk en gezin wil combineren, er vaak zo alleen voor staat. En zoals Ina het zo mooi verwoord: Hoe je moet werken alsof je niet zwanger bent en moeder moet zijn alsof je niet werkt!